CINEMA KOMUNISTO - odjeci i reagovanja

Čitalac ovog bloga koji je želeo da ga potpišemo pod šifrovanim imenom "Gospodin Kirac", pogledao je CINEMA KOMUNISTO Mile Turajlić i javio se sa svojim utiscima o filmu. Uživajte:

CINEMA KOMUNISTO je začet kao film o propasti Avala filma, nekada najveće producentske kuće u socijalističkoj Jugoslaviji. Tokom nastajanja je prerastao početne okvire i proširio se na film o vremenima kada je komunistička vlast, u skladu sa Lenjinovom opaskom o najvažnijoj umetnosti, ulagala veliki novac u razvoj kinematografije – ali i zarađivala veliki novac dovodeći visokobudžetne strane produkcije.

CINEMA KOMUNISTO, dakle, nije presek kinematografije nastale za vreme komunizma i ne bavi onom suptilnijom stranom državne propagande koja je kroz negovanje mekih disidenata stvarala iluziju slobodnog društva za inostranstvo. On se koncentriše na onaj period u kom je jugoslovenski film sanjao svoj holivudski san – to jest na strane spektakle snimane u Jugoslaviji i domaći ratni spektakl koji je služio mistifikaciji partizanske borbe.

Turajlićeva je napravila odličan izbor sagovornika, pa se u CINEMA KOMUNISTO pojavljuje najveća zvezda partizanskog filma Bata Živojinović, Brozov omiljeni reditelj Veljko Bulajić, legenda srpske scenografije Veljko Despotović ali i nekadašnji čelnik Avala filma Gile Đurić i pomoćnik režije Stevan Petrović. Rediteljka se odlučila za dokumentarac bez naratora, intervenišući montažom, izborom inserata i ambijenata u koje su sagovornici smešteni. Jedan od junaka filma tako postaje i beogradski hotel Metropol kroz koji je u svoje vreme prodefilovao veliki broj svetskih filmskih zvezda, što na vrhuncu, što na zalasku slave. Takođe, intervjui su veoma dobro i precizno režirani pa se ne svode samo na smenu „glava koje govore“. Uopšte, CINEMA KOMUNISTO je film u kom je svaki kadar precizno osmišljen što je retka vrlina i za srpske igrane filmove, a nekmoli dokumentarne.

CINEMA KOMUNISTO je duhovit i zabavan film koji se lako nosi za, za dokumentarne filmove velikom, dužinom od 100 minuta. Mada ima tumačenja po kojima se radi o apsolutnoj glorifikaciji prošlosti i potrazi za izgubljenim zlatnim dobom stvari ipak ne stoje tako. Tačno je da CINEMA KOMUNISTO ima snažan nostalgičarski naboj ali to je uslovljeno samom temom propasti nečega što je u svoje vreme bilo snažno i uspešno.

Turajlićeva od samog početka film postavlja u jednom ironičnom tonu koji ukazuje da nije sve bilo sasvim idealno. U Jugoslaviji jesu snimani skupi strani filmovi i spisak ljudi koji su u to vreme prošetali Beogradom je impresivan ali rediteljka ne propušta da umetne snimak francuske ekipe koja se žali na odnos koji su naše filmadžije imale prema poslu. Slatki život filmskih radnika i glamurozne svečanosti kao što je bio festival u Puli bili su uslovljeni potpunom i bespogovornom odanošću maršalu Jugoslavije (i kaplaru Austro-Ugarske). On je pak, osim što je bio najveća tema i inspiracija jugoslovenskih reditelja, u sebi spajao i funkcije producenta, saradnika na scenariju, kasting direktora i glavnog arbitra pulskog festivala. Čini se da nikome od sagovornika to ne smeta, mada svi najviše vole da se sete kako su nekom prilikom bili hrabri i Brozu nešto odbrusili (nikada preterano grubo). U svakom slučaju, sa smrću najvećeg sina i jugoslovenska kinematografija prestaje da postoji na dotadašnji način.

Uz sve pobrojane vrline, CINEMA KOMUNISTO ima i određene probleme. Najpre, iako precizno locira ključne motive i momente u nastajanju jugoslovenske kinematografije (1948 i „istorijsko ne“ te okretanje Americi koje je potom usledilo, dolazak Ratka Draževića na mesto direktora Avala filma, potreba za devizama koju je režim donekle rešavao rentirajući domaće kapacitete strancima, dekadentna faza započeta Ustavom iz 1974 i galopirajućom senilnošću) film, nažalost, ne saopštava ništa novo iole informisanom domaćem gledaocu i biće mnogo zanimljiviji nekome van prostora bivše Jugoslavije.

Drugo, iako je doživotni predsednik svakako bio centralna ličnost jugoslovenske kinematografije i osvedočeni filmofil, ipak je previše pažnje posvećeno njegovom liku i delu. Snimci njegovih prekempiranih javnih nastupa pružaju mnogo radosti i dosta govore o ondašnjem društvu ali su svakako morali biti sažetiji. Lamentiranje njegovog ličnog kinooperatera Leke (dosta zgodan nadimak) Konstantinovića nad prohujalim vremenima će svakako izazvati emocionalnu reakciju kod dela publike i ima svoje mesto u ovom ostvarenju, ali mu je dato više vremena nego što objektivno zaslužuje. Sam izbor teme je zahtevao film koji će biti manje liričan a više političan.

Sa tehničke strane CINEMA KOMUNISTO je na visokom profesionalnom nivou. Fotografija Gorana Kovačevića je veoma dobra iako se primećuje da nije ceo film sniman istom tehnikom. Treba izdvojiti i tradicionalno dobru muziku Nemanje Mosurovića i sjajnu montažu Aleksandre Milovanović.

CINEMA KOMUNISTO je film koji svakako treba pogledati. Čak i ako ne naučite ništa novo, dobićete jednu uzbudljivu vožnju kroz istoriju jugoslovenskog filma.

Cinema Komunisto (trailer) from Mila Turajlic on Vimeo.

SJEĆAŠ LI SE TILVA ROŠ?

TILVA ROŠ je film koji će pomoći da nas filmska istorija više ne zatekne nespremne. Debitantski film Nikole Ležaića doneo je u našu kinematografiju jedan apsolutno aktuelan naslov, sasvim u toku sa onim što se dešava u svetu, bez ikakvih ustupaka na lokalnom ili internacionalnom planu, koncept koji komunicira i stoji na oba nivoa.

Prva stvar koja se mora primetiti u vezi sa TILVOM je to što se u opisu ovog filma ne može koristiti reč „priča“. Ovo je pre svega „film o“ pre nego „priča o“ i ključni domet ovog rada jeste pojavljivanje jednog reditelja koji bez ikakve sumnje misli isključivo u filmskim koordinatama, izražava ideje kroz pokretne slike a ne kroz neke druge pojmove kasnije prevedene u film. To ne čini filmove koji su „pričanje priče“ manje vrednim, ali posle dužeg vremena imamo priliku da u našoj kinematografiji vidimo reditelja koji sa uspehom sprovodi dobro osmišljen i konzistentan postupak.

U tom smislu, kvaliteti TILVE ROŠ polaze pre svega iz Ležaićevog koncepta, brižljivo komponovanih kadrova koje je izvanredno realizovao direktor fotografije Miloš Jaćimović, iscrpnog korišćenja i veštog izbora filmičnih lokacija u Boru na kojima pokazuje istančani rediteljski nerv, i konačno osmišljavanjem „ljudskog faktora“ u kadru a to je baziranje glumačke podele na mladim naturščicima. Osmišljenost filma u više ravni, i vrlo konkretne ideje o nekim aspektima filmskog izraza koji se u našoj kinematografiji često zanemaruju ili prepuštaju saradnicima, pokazuje Ležaića kao retkog reditelja sa preciznom vizijom i potpunim razumevanjem medijuma.

Ipak, ne treba zanemariti ni dobrodošao rediteljev bekgraund u drugim umetnostima kao što su alternativni strip ili muzika, a naša kinematografija može samo napredovati od tako svestranih pristupa kao što je već pokazao film EDIT I JA Alekse Gajića.

Međutim, Ležaićeva osmišljenost ispraćena je izvanrednom realizacijom tih zamisli, i ono što se na kraju nameće kao ključni adut TILVA ROŠA je to što zapravo ova estetika funkcioniše, što dugi kadrovi i naturščici u njima nisu tegoba i mana/rizik koji se nije isplatio, već adut filma.

Ležaić uspeva da dovede sirovost do nivoa visoke estetizacije, te je TILVA ROŠ zaista s pravom bila upoređivana sa Gus Van Santom i vrhuncima američkog nezavisnog filma.

U tom smislu, TILVA ROŠ je možda i prva instanca u kojoj naša publika, a zašto ne reći i kritika, može da istinski razume američki nezavisni film. Teorijsko poznavanje Amerike, njene kinematografije i okolnosti svakako omogućuju da se američki nezavisni film razume na nivou pojmova, ali Ležaić nam omogućuje da prenoseći tipične preokupacije američkog nezavisnog filma u našu sredinu zaista organski osetimo njegov smisao. Pored vizuelnih i pripovedačkih rešenja koja su formalno čitljiva i jasna, Ležaić omogućuje da pričom iz našeg podneblja razumemo i geografsku suštinu američkog nezavisnog filma koji karakteriše smeštanje priča van tipičnih „filmskih centara“ koje znamo iz mejnstrim filma, bilo da je reč o Los Anđelesu, Njujorku, pustinji iz vesterna ili „nepoznanicama“ između dve obale. Stoga, nije preterano konstatovati da je TILVA ROŠ možda najbolji udžbenik za razumevanje amričkog nezavisnog filma ikada sročen na srpskom.

Odustvo jasne fabulacije autorove ideje, ne znači da se o TILVI ROŠ ne može diskutovati na nivou vanfilmskih pojmova, samo što je srećom red obrnut, diskusija proističe iz filma a ne film iz diskusije.

TILVA ROŠ vraća JACKASS korenima koji su danas već pomalo zaboravljeni, a to je činjenica da je iza celog koncepta stajao Spike Jonze, takođe velikan američkog nezavisnog filma, da je to bila edgy emisija sa pametnim glupiranjem, a ne povod za blokbastere u tri dimenzije. U trenutku kada je dakle sam JACKASS na ideološkoj raskrsnici, smeštajući ga u Bor, Ležaić ga stavlja u sam ideološki vrtlog.

Naime, TILVA ROŠ nije film o culture clashu, nije ovo priča o Jamajkancima koji voze bob, Warholovim zemljacima iz zavičaja koji ne znaju ništa o njegovoj umetnosti, o nekom prepoznatljivom vidu zapadnjačke razbibrige u bizarnim istočnoevropskim okolnostima, već mnogo ozbiljnije promišljanje jednog društva koje je u okolnostima tranzicije potpuno trulo, koje je kapitalizam prožeo u svojoj najekscesivnijoj formi, o jednom letu u kome mladi nezavisno od toga da li idu na fakultet ili ostaju u rodnom gradu sa idejom da se zaposle, jedino što istinski planiraju jesu novi vidovi samopovređivanja koje će zabeležiti kamerom.

Otud je odnos prema telu vrlo zanimljiv, i to ne iz vizure mladih ljudi već njihove okoline. Naime, dok se roditelji koji su žrtve kapitalizma, sumorni radnik u topionici i otpuštena žena koja se zaluđuje kućnom prodajom kozmetičkih preparata, brinu za svog sina koji se samopovređuje, otac koji je sindikalni vođa i neka vrsta tranzicionog pobednika, sa simpatijama gleda na JACKASS snimke svog sina, kao da zna da je to jedini put kroz koji će se u dogledno vreme iskazati.

Otud se JACKASS stantovi koje junaci izvode mogu smatrati njihovim jedinim ličnim izrazom sa kojim mogu da nastupe u javnosti i eventualno ostvare kopču sa svetom u bilo kom smislu.

To nas dovodi do jedne od dominantnih tema Novog srpskog filma, prisutne i u PORNO BANDI i u SRPSKOM FILMU a to su bizarni i vrlo specifični modusi odnosa prema telu kroz koje ljudi odavde komuniciraju sa svojom okolinom, s tim što kod Ležaića mi nemamo inostranog recipijentam, odnosno ne znamo da li YouTube klipovi njihovih akcija imaju inostranu publiku, premda nema razloga da sumnjamo u to. Uostalom soundtrack na kojima su pesme američkih nezavisnih bendova pokazuju da je TILVA ROŠ deo jedne šire underground internacionale.

Odnos prema Boru kao gradu je takođe intrigantan. Naime, Ležaić je, kako je već rečeno, izvanredno snimio ovaj grad i lokacije zaista stoje kao integralni deo filmskog izraza – Bor je jedan od likova u ovom filmu. Međutim, iako je iz okolnosti jasno da je reč o gradu koji je u krizi, da je je reč o jednoj urbanoj sredini koja svojom arhitekturom znatno utiče na ponašanje svojih mladih stanovnika koji lutaju kroz napuštene industrijske ambijente i apropriraju ih za svoje potrebe, pretvarajući ih iz garanta svoje sigurne materijalne budućnosti i zaposlenja u prostor za zabavu, on ipak pokazuje jedan snažan puls grada. Bor nikako ne može biti tumačen kao grad-žrtva. Štaviše, Ležaićev Bor je grad koji ima svoju specifičnu atmosferu, svoj specifičan humor, stil, i uprkos tome što je dosta često bio prisutan u našim filmovima, po prvi put dobija svoje istinsko mesto na geografskoj mapi naše kulture.

Život ovom gradu u filmu daju upravo mladi likovi, osobe sa očuvanim biološkim resursima, čiji organizam odbija da se preda depresivnim tokovima i njihova tela koja se kroz određene vidove samopovređivanja prosto moraju korigovati novim okolnostima. Otud kada mu traže CV, glavni junak nema izbora nego da ponudi svoje telo kao jedinu i najbolju referencu.

U određenom smislu, kao što američki nezavisni film kroz TILVA ROŠ konačno dobija svoj puni smisao za srpsku publiku, i omogućuje joj da ga ubuduće ne gleda tako akademski, tako i globalna kontrakultura oličena u JACKASSu i skejterskim subkulturama dobija svoju reafirmaciju i infuziju smisla upravo u Boru. Kako se JACKASS degenerisao u ono što jeste danas a skejt subkultura postala muzejski eksponat o čemu svedoči izvanredni film Catherine Hardwicke LORDS OF DOGTOWN, Ležaić obe stvari vraća u život i daje im pun smisao u 2010. I 2011. godini.

SAŠA RADOJEVIĆ tumači TILVU ROŠ

Povodom debitantskog filma Nikole Ležajića TILVA ROŠ javio se i Saša Radojević, jedan od najznačajnijih ideologa svega zanimljivog i naprednog u našoj kinematografiji. Evo njegovog teksta:

„Tilva roš“ Nikole Ležaića prvorazredna je tinejdžerska drama koja konačno potvrđuje zrelost generacije zaslužne za promovisanje Novog srpskog filma kojem, između ostalih, pripadaju dela Stevana Filipovića, Mladena Đorđevića i Srđana Spasojevića. Posebno raduje to što se filmovi pomenutih autora, bez puno zaziranja od optužbi za megalomaniju, mogu uvrstiti u koordinate relevantne za aktuelne umetničke svetske trendove.

Novoholivudski reditelji su kao obaveznu tačku imali nostalgično evociranje zajedničke prošlosti koje je prožeto rok muzikom obrađivanog doba, ali je glavni akcenat bio na idiosinkratičnosti, odnosno identifikaciji sa izolovanom grupom čija struktura i međuodnosi imaju univerzalno značenje za sve one koje prolaze kroz bolan proces vrhunca tinejdžerske socijalizacije.

Problem sa odrastanjem i prelaskom u svet obaveza prilično je relaksiran supkulturnim nerafiniranim humorom eksploatacionih tinejdžerskih serijala („Mrak film“) ili upotrebom natrprirodnih efekata koji pružaju pompeznu mimikriju (serijal „Sumrak“ i saga o Hariju Poteru).

Film „Tilva Roš“, s druge strane, ima brojne kvalitete koji, nažalost, neće biti adekvatno analizirani zbog intelektualnog oportunizma koji vlada ovdašnjim oficijelnim medijima. Istina, taj oportunizam je oduvek dominirao tim medijima, ali nas savest obavezuje da ne prenebregnemo inovacije koje donosi film Nikole Ležaića.

Dužnost Doba nevinosti, kao foruma baziranog na jednoj tinejdžerskoj filmskoj priči, jeste da registruje promene koje je „Tilva Roš“ donela u okviru tog važnog žanra u srpskoj kinematografiji.

Najpre, važno je naglasiti prelom koji donosi „Tilva Roš“ - sazrevanje u srpskom filmu konačno počinje sa krajem tinejdžerskog doba. Time je označen oproštaj od socijalističkog principa po kojem establišment drži u pokornosti mlade infintilizujući ih, zapravo oslobađajući ih od odgovornosti do zrelih godina, a samim tim i mogućnosti da o nečemu odlučuju. Pseudosocijalistički pristup tematici koja se bavi mladima u srpskom filmu je proširen i u prvoj deceniji 21. veka, kada se laka narkotizovanost predstavlja kao inicijator omamljenosti i uspavanosti, a nikako kao supstitut za osećanje bola.

U filmu „Tilva Roš“ narkotizovanost je samo deo priče, nikako ključni momenat koji može da zamagli širu sliku. Tinejdžeri iz provincije - slika Bora u filmu „Tilva Roš“ nije bitno drugačija od one u sličnim devastiranim gradovima Srbije – generišu supstancijalni omladinski bunt oslobođen ideologije i srednjeklasnog velegradskog raskida sa kulturom roditelja. Taj bunt se vezuje za traumu odrastanja i kraja grupe (i jednakosti u njoj) koji neminovno dolazi sa poslednjim letom mladosti. Nekada je navođeno da je u američkom filmu srednja škola bila poslednji razred zajedništva. U srpskim filmovima to nikako nije bio slučaj – sve do „Tilva Roša“.

Pravo analitičko blago leži o razmatranju bondovanja (latencija je samo element toga) između dvojice glavnih junaka filma „Tilva Roš“. Devojka koja se nađe u središtu unosi nemir među njih, ali ne i seksualnost. Izostanak seksualnosti svedočanstvo je o potisnutosti tog nagona koji svoj kanal ispoljavanja pronalazi u vratolomijama i samopovređivanju.

„Tilva Roš“ je film koji se, pored mnogih inspirativnih pristupa, može posmatrati i kao trezor za čitanje krhke tinejdžerske seksualnosti. Otvaranje tema (auto)nasilja i politike, socijalne frustracije i izvrsnosti (vožnja skejtera i odvažnost prilikom ignorisanja sila gravitacije), tela i kazne, neoliberalističkog prepariranja svesti, stopljenosti američke rok muzike i srpskih pejzaža i mnogih srodnih sadržaja prisutnih u filmu Nikole Ležaića čekaju nas posle 1. februara i beogradske premijere filma „Tilva Roš“ u Domu omladine.

TILVA ROŠ - ODJECI I REAGOVANJA

Današnja press projekcija filma TILVA ROŠ odjeknula je snažno i ceo dan nam stižu utiski u rasponu od "najbolji omladinski film u istoriji naše kinematografije", "najbolji srpski film ove decenije", "bolji od Van Santa" i sl.
Samim tim, jasno je da premijeru prvog februara očkeujemo još nestrpljivije nego do sad kada smo je očekivali naprosto nestrpljivo. Đorđe Bajić je danas bio na toj projekciji i evo jedne sveže reakcije, i jednog sirovog utiska. Uživajte:
Ako pratite filmska dešavanja, za Tilvu Roš ste verovatno već čuli. Film je prošle godine igrao po inostranim festivalima, nagrađivan je, a početkom 2011. godine, uz popriličan hajp, stigao kući. Premijera u Boru je danas, 26. januara, a prva javna projekcija u Beogradu zakazana je za 1. februar kada će debitantski film Nikole Ležaića „ponoviti“ renoviranu bioskopsku salu Doma omladine Beograda.

Pre nego što pređem na stvar, jedna kratka digresija – ali, videćete, sasvim opravdana.

Prošle subote (22. januara 2011) je baš u Domu omladine Beograda održano, savim prigodno - imajući u vidu naziv ove institucije kulture, predavanje Omladinski film u Srbiji. Tom prilikom je uvek nadahnuti Zoran Janković pobrojao 20-ak domaćih omladinskih filmova koji su nastali u periodu od šezdeset i kusur godina – što je veoma mršava berba imajući u vidu potentnost i popularnost ove tematike. Domaći filmski stvaraoci se uglavnom, zaključio je Janković, stide omladinskog filma, smatraju ga inferiornim, nedovoljno vrednim pažnje. Zato ga i izbegavaju.

Samo par dana kasnije, posetio sam novinarsku projekciju filma Tilva Roš u Tuckwood Cineplexu. Posle odgledanog filma, sa zadovoljstvom mogu konstatovati da se korpusu domaćeg omladinskog filma pridružio jedan reprezentativan naslov koji se po svojim dometima može meriti sa najboljim ostvarenjima ove vrste kao što su Specijalno vaspitanje i Dogodilo se na današnji dan – Nikola Ležaić očigledno nije imao nikakav animozitet kada je ova tematika u pitanju. A i zašto bi? U pitanju je mlad čovek (Ležaić je 1981. godište) koji se još uvek dobro seća vremena kada je bio tinejdžer – a to je, pokazalo se, bio veliki adut u rukavu. Najbolje se pripoveda o onom što je srcu blisko.

Srpski debitanti imaju običaj da se traže, da lutaju, ali Tilva Roš ne boluje od te boljke. Montažer, scenarista i režiser Nikola Ležaić je tačno znao šta želi kada se upustio u avanturu snimanja svog prvog dugometražnog filma. Ideja za film je nastala pre nekih pet godina kada je Ležaić došao u posed amaterskog jednočasovnog filma CRAP – Pain is empty (potražite ga na torrentima i sajtovima za razmenu fajlova) koji su, inspirisani serijalom Jackass, snimili borski tinejdžeri predvođeni Stefanom Đorđevićem i Markom Todorovićem. L

ežaić je poželeo da snimi film u kome će Stefan i Toda igrati sami sebe – tako je nastao scenario koji je u sebe inkorporirao dosta toga autentičnog, uključujući i inserte iz pomenutog amaterskog filma. Realnost i fikcija su se pomešali u filmu Tilva Roš i ponekad je veoma teško razlučiti šta je stvarno a šta iskontruisano. Stefan Đorđević je na konferenciji za štampu rekao da je 15% filma „fejk“, dok je ostalo „prava stvar“.
Nema razloga da mu ne verujemo na reč – ali bez obzira na pristup koji se često graniči sa dokumentarističkim Tilva Roš poseduje ugođaj čistokrvnog bioskopskog igranog filma. Za to je, pored Ležaića, pre svega zslužan direktor fotografije Miloš Jaćimović. Tilva Roš na velikom platnu izgleda impresivno. Odlična fotografija doprinosi da film bude vizuelno uzbudljiv i ubedljiv. Slika je zadivljujuće oštra, RED kamera je odradila svoje - i to bez iritirajućeg šmeka elektronike. Bor, taj simbol propasti srpske industrije, postao je ispred objektiva filmske kamere gotovo mitsko mesto, koje pleni svojom razorenom lepotom.

Marko Todorović i Stefan Đorđević u filmu, praktično, glume sami sebe – mada ne treba zaboraviti da je nadogradnje ipak bilo. Najbitnija intervencija u odnosu na realni okvir bilo je dodavanje lika Dunje. U fokusu priče se tako našao ljubavni trougao koji je uz neumitni kraj srednjoškolskih dana i rastanak prijatelja postao dominantni motiv filma.
Toda i Stefan čine jezgro filma, a trougao dopunjuje Dunja Kovačević, gošća iz Novog Sada. Ona je tu da bi podigla već postojeću tenziju među drugarima. Lik Dunje jeste konstrukt – što se može osetiti u pojedinim scenama - ali ključno doprinosi da priča dobije potrebnu filmsku dinamičnost. Manje uloge u filmu su veoma ubedljivo ostvarili profesionalni glumci Dragana Mrkić (sećate je se iz Oficira s ružom) Radoje Čupić i Ljubomir Todorović (glume roditelje glavnih junaka) – slabo korišćena lica koja se sasvim lepo uklapaju u Ležaićev cinéma vérité pristup.

Na konferenciji za štampu, posle projekcije, producent Mina Đukić je rekla da je film koštao 210 hiljada evra, što je, rekao bih, veoma malo novca. Manjak sredstava je nadomešten entuzijazmom i zalaganjem svih učesnika u projektu. To je vidljivo u svakom kadru. Ne postoji segment koji šepa. Presek borskog života je začinjen političkim momentima (štrajkovi, demonstracije), ali oni predstavljaju samo pozadinu. Odrastanje je glavna tema ovog filma i ta tema je nadahnuto obrađena. Biće veom zanimljivo pratiti aktivnosti filmske kuće Kiselo dete (na čijem su čelu Nikola Ležaić, Mina Đukić i Uroš Tomić) koja je svojim proaktivnim stavom pokazala da se u Srbiji isplati zasukati rukave i preuzeti stvar u svoje ruke. Naravno, pod uslovom da imate šta da kažete. Ako se po Tilvi Toš dan poznaje, ovo bi mogao biti početak jednog lepog prijateljstva.

Mislim da ne bih pogrešio i kada bih Tilvu Roš ubrojao i među 10 najboljih srpskih filmova snimljenih u ovom milenijumu. Istina, prethodna decenija nije bila bogata kvalitetnim filmskim ostvarenjima, ali to ne umanjuje uspeh ove debitantske režije. Ovoga puta, ispostavilo se da je hajp imao osnova. Tivla Roš je kvalitetan naslov koji zavređuje vašu pažnju. Nemojte propustiti priliku da ovaj film pogledate u bisokopu.

TILVA ROŠ - TREJLER

TILVA ROŠ - novi klip

SRPSKI FILM na top listama

Od kada postoji filmska kritika na Internetu kao žanr koji je već ozbiljno zasenio svoje kolege iz dead tree medija, nije bilo srpskih filmova na godišnjim listama najznačajnih kritičara. Ove godine, međutim, SRPSKI FILM Srđana Spasojevića uspeo je da se nađe na, do sada tri liste, među kojima su najznačajnije ona Todda Browna, sa specijalizovanog sajta Twitch, Drew McWeenyja sa HitFixa i još jedna o kojoj će nešto više reči biti kasnije.
Todd Brown je sa svojim sajtom, ali i kao saradnik specijalizovanih distributerskih kuća imao značajnu ulogu u otkrivanju mnogih zanimljivih žanrovskih i avangardnih reditelja izvan Amerike. On je na svojoj listi, smestio SRPSKI FILM na vrh i napisao:
Love it or hate it, the simple fact is that with his debut film director Srdjan Spasojevic delivered a film that cannot be ignored. And while many tend to get caught up in the extreme elements - and they are extreme - the reality is that this is a phenomenally well made, self assured piece of film. Spasojevic has technical skills, a clear vision and a bold voice, all of which bodes well for whatever he may set his mind to next.
Drew McWeeny, kritičar i scenarista, jedan od suosnivača AICNa smestio je SRPSKI FILM na deseto mesto svoje godišnje liste i o njemu je napisao:
I'm going to predict that this probably isn't coming to a theater near you. Ever. And some people may dismiss "A Serbian Film" as empty shock, but I disagree. This is an amazingly well-crafted film by director Srdjan Spasojevic, co-written with Aleksandar Radivojevic, and as angry a film as I saw this year. I've gotten letters and messages from people outraged that I recommended the film after South By this year because they read some list somewhere of the most extreme ideas or images in the film. I've said it before, but this film proves it as much as anything I've ever seen: context matters. Why you do something, how you do it, and what context it's in absolutely matters, and while I agree… "A Serbian Film" takes you places you are not going to want to go… it does so in service of a world view that is valid and real and bruised, a voice given a dark, horrifyingly funny outlet with this breathtaking bit of savagery.

Konačno, osnivač AICNa i verovatno najpoznatiji Internet kritičar Harry Knowles, stavio je SRPSKI FILM na sedmo mesto svoje liste i o njemu je napisao sledeće:

Of every film on this list, the one that you’re least likely to have an opportunity to ever see, is A SERBIAN FILM. This is a fantastic, brilliant film – that given time, will eventually outgrow the absurd reactions of people that think it is a far harder film than it actually is.

This is a movie about a male Porn Star in Serbia, their Evan Stone if you will, who has retired from the business to raise a family with his beautiful wife and child. As he’s seduced back into the business by a financial incentive that would ensure his family’s security – he takes a gig for a Porn Auteur that nobody has ever heard of. A former child psychologist.

The film reeks of David Fincher & Paul Schrader. The film also echoes THE HANGOVER – in the sense that it does concern trying to piece together what exactly happened, since a character wakes up with little memory of what ensued… and he has to rediscover what did happen.

It is a down right shame that this film has no U.S. distribution of any kind, and while I do understand the why – I absolutely disagree. This is a film that absolutely deserves an NC-17, but that absolutely does not deserve to be unseen, which too often, is the end result of an NC-17 rating. As a result, no one will pick it up. It needs someone like who Harvey Weinstein used to be. This is powerful, uncompromised filmmaking for an Adult audience – and one of the best films of 2010.

TNT@HAPPY

U haosu novogodišnjih praznika, bez adekvatne promocije i najave, na Happy televiziji krenulo je emitovanje serije TNT, novog pokušaja da se snimi omladinska serija kod nas. Srećom, serija se emituje u tri termina radnim danima, u 16.30h i 21h premijerno a reprizno u 00.30h i vikendom u 22h.

Ovog puta imamo razloge za otpimizam jer režiju potpisuju Miloš Petričić i Miroslav Stamatov, a glavne uloge potpisuje širok raspon glumaca od već dokazanog Nikole Rakočevića, preko zvezde ovog žanra Mirke Vasiljević do miljenika iz ŠEJTANOVOG RATNIKA - Vujadina Miloševića i Miloša Tanaskovića.

Zvanična najava na Happyjevom sajtu kaže:

Serija Totalno Novi Talas – TNT se bavi fenomenima koji prate odrastanje i sazrevanje. Glavni junaci su učenici završnih razreda gimnazije, njihovi roditelji, profesori ...

Radnja se odvija u velikom gradu jugoistočne Evrope. Pored gimnazije centralno mesto okupljanja je gradski kulturni centar. U njemu postoje različite sekcije i programi u kojima učestvuju akteri serije. Naši junaci se iako često podeljeni oko čini se elementarnih pitanja skoro nagonski ujedinjuju da u jednom trenutku zajedno spasu opstanak kulturnog centra. U drugom momentu brane park preko puta dvorišta srednje škole, na čijem mestu žele da postave novi tržni centar. Ali u principu najčeće se bave medjusobnim odnosima.

REŽIJA: Miloš Petričić

ULOGE:

KOSTA – Nikola Rakočević

MILICA – Mirka Vasiljević

IVANA – Andjela Jovanović

UROŠ – Vujadin Milošević

MARIJA – Jelisaveta Orašanin

MARKO – Pavle Jerinić

B&B ( BOJAN I BORIS ) – MilošTanasković i Danijel Korša

SINDI – Katarina Ilić

BRANKA – Katarina Dimitrijević

VLADA – Vukašin Marković

DJOLE – Djordje Lesendrić

SAVA JOVIĆ – Marko Živić

GOCA – Branka Pujić

MAKSA – Marko Gvero

VESNA – Mila Manojlović

BOŽA – Slobodan Tešić

EMILIJA – Jelena Ćuruvija

JADRANKA - Ivana V. Jovanović

TNTu u svakom slučaju pružamo priliku. Nadamo se da će ispuniti naša očekivanja!