Wednesday, March 31, 2010

NAGRADA ZA BANDU


ŽIVOT I SMRT PORNO BANDE osvojio je Most Effectively Offensive nagradu na Boston Underground Film Festivalu na kome je film predstavljao direktor fotografije Nemanja Jovanov. Festival je otvorio film LOVE EXPOSURE Sion Sonoa, koji je nagradjen sa nekoliko nagrada na montrealskom Fantasia festivalu, kao i nagradom FIPRESCI u Berlinu.

Detaljniji spisak dobitnika možete pročitati OVDE

E-PIGS u KORUNJI


E-PIGS Petra Pašića primljen je na sedmo izdanje Curtocircuito festivala koji će biti održan u Korunji od 23. do 30. maja. Festival će prikazati selekciju od 120 filmova izabranih između 2300 poslatih naslova.

Sunday, March 28, 2010

SRPSKI FILM - INTERVJU


Scenarista Aleksandar Radivojević i izvršni producent Nikola Pantelić obratili su se naciji zajedno u intervjuu za sajt DIRECTORS NOTES.
Intervju možete poslušati OVDE.
Ako hoćete da ga skinete, to možete uraditi OVDE.

Thursday, March 25, 2010

SCOTT PILGRIM trailer

Pojavio se trejler za novi film Edgara Wrighta SCOTT PILGRIM VS. THE WORLD po stripu Bryana O'Malleya.

ROBERT CULP R.I.P.


Dimitrije želi da se oprosti sa poznatim glumcem i rediteljem jednog od njegovih omiljenih filmova Robertom Culpom koji je juče iznanada preminuo posle tragične nesreće:
Robert Culp će biti upamćen kao glumac koji je bio jedna od prvih velikih televizijskih zvezda sa serijom I SPY i nizom drugih upečatljivih televitzijskih radova kao što je nekoliko gostovanja u ulozi ubice u seriji COLUMBO ili OUTER LIMITS i nizu zanimljivih televizijskih filmova iz vremena kada je ovaj medij bio rasadnik budućih kultnih filmskih reditelja kao što su Sam Peckinpah i Don Siegel; potom jedna od upečatljivih faca Novog Holivuda u filmu BOB & CAROL & TED & ALICE Paula Mazurskog, pouzdani profesonalac u naslovima kao što su INSIDE OUT, HANNIE CAULDER, A NAME FOR EVIL, SKY RIDERS, THE PELICAN BRIEF; glas u čuvenoj igri HALF-LIFE...
Da je reč o neobičnom glumcu naslutio sam čitajući autobiografsku knjigu Dona Siegela u kojoj se poglavlje o televizijskom filmu THE HANGED MAN završava opservacijom o tome kako je Culp talentovan pisac i reditelj. I zaista, Culp je bio među prvim glumcima koji su sve vreme zapravo glumeći pokušavali da se probiju u svet režije, scenarija ili kreativne kontrole nad materijalom koji rade.
U tome je Culp delimično uspeo režirajući nekoliko epizoda serija I SPY i THE GREATEST AMERICAN HERO i pišući scenario za epizodu serije RIFLEMAN koju je režirao Sam Peckinpah.
Peckinpah je bio Culpov prijatelj i svojevrsni mentor. Zato i ne treba da čudi da je Culpov jedini rediteljski film u karijeri HICKEY & BOGGS nastao po scenariju Waltera Hilla, sa kojim je radio i Sam. Reč je o krimiću iz 1972. godine u kome su zaigrali Culp i Bill Cosby partneri iz komične špijunske serije I SPY u potpuno drugačijem kontekstu. Reč je o mračnom i nasilnom detektivskom filmu sa vrlo depresivnim pogledom na Los Anđeles i parom podjednako ogrubelih detektiva u centru priče. U određenom smislu, HICKEY & BOGGS se može smatrati pretečom poetike koju će kasnije ustoličiti Shane Black.
Culpov debi je međutim neobično zrelo režiran, sa sjajno zarobljenom atmosferom Los Anđelesa (film je snimao čuveni Bill Butler), dinamičnim akcionim scenama, transgresivnim likovima i neopravdano je zanemaren. Danas ovaj film postoji na nekakvom opskurnom DVD izdanju sa lošim transferom i tek
ponegde je rehabilitovan a retko se pominje kao referenca kad je reč o 70s krimićima.
Među naslovima koje je tokom sedamdsesetih producirao Fouad Said, snimatelj sa serije I SPY koji je prešao u produkciju, izdvojili su se ACROSS 110th STREET i HICKEY & BOGGS, s tim što je prvi mnogo popularniji a ovaj drugi tek čeka punu afirmaciju.

Na specijalizovanim noir konvencijama, Culp je govorio o svom debiju i tada je rekao da je sebe uvek smatrao boljim piscem nego glumcem i boljim rediteljem nego piscem. Iako je preminuo u 79. godini, na kraju svog životnog puta, ostaje utisak da smo ostali uskraćeni za sve ono što je mogao da pruži kao autor. Upravo zato, sada je trenutak da se njegov prvenac i jedini film rehabilituje i ustoliči kao klasik.

Tuesday, March 23, 2010

BILATERALNI SUSRETI






ZONA MRTVIH je osvojila nagradu za žensku ulogu Fantasy Horror Awards u Orvietu. Pored dobitnice Kristine Klebe, tamo su bili i reditelji Milan Konjević i Milan Todorović odnosno majstor maske i specijalnih efekata Miroslav lakobrija koji su tom prilikom uspeli da se sretnu sa mnogim svojim uzorima.

Evo i zvanične vesti:

Američka glumica KRISTINA KLIB osvojila je nagradu za svoju ulogu u domaćem horor filmu ZONA MRTVIH na FANTASY HORROR AWARD, ceremoniji koja se po prvi put održala u prestižnom teatru Mancinelli u italijanskom gradu, Orvijetu. Ceremonija je emitovana uživo u 26 zemalja putem FANTASY CHANNELL-a, koji je i organizator ovog događaja. Žiri kojim je predsedavao RUĐERO DEODATO dodelio je nagradu KRISTINI KLIB u veoma jakoj konkurenciji u kojoj su za istu nagradu bile nominovane i ELISON LOMAN za ulogu u filmu ODVUCI ME U PAKAO reditelja Sema Rejmija i IZABEL FURMAN za ulogu u filmu SIROČE. KRISTINI KLIB je nagradu uručila ikona horor žanra – glumac ROBERT ENGLUND, najpoznatiji po ulozi Fredija Krugera u serijalu STRAVA U ULICI BRESTOVA, koji je dobio nagradu za karijeru.

ZONA MRTVIH Milana Konjevića i Milana Todorovića bila je nominovana i u kategoriji „najbolji horor film“ zajedno sa hit filmom Sema Rejmija ODVUCI ME U PAKAO, kao i sa REC 2 Žaume Balaguera i Paka Plaze, koji je i osvojio ovu nagradu.

Na fantastičnoj ceremoniji koja se tokom tri dana održavala u srednjevekovnom gradu Orvijetu bili su prisutni i legendarni američki reditelj MIK GARIS - autor serije MASTERS OF HORROR, najpoznatiji po filmskim adaptacijama romana Stivena Kinga; zatim čuveni producent i reditelj BRAJAN JUZNA (Re-Animator, The Dentist), koji je dobio nagradu za životno delo, kao i maestro horor žanra DARIO ARĐENTO koji je dobio specijalnu nagradu za doprinos žanru.

Ovo je veliko priznanje za film ZONA MRTVIH, koja se našla u društvu svetski poznatih i priznatih autora i filmova, kao i za glumicu KRISTINU KLIB, koja je pre ZONE MRTVIH igrala u filmu NOĆ VEŠTICA.

Srpsko DVD izdanje ZONE MRTVIH pojaviće se krajem meseca, dok je film već izašao u Velikoj Britaniji i Japanu, a uskoro će se u prodaji naći i u Francuskoj, Nemačkoj, Bliskom Istoku, a tokom leta i u SAD.

Na slikama iz Orvieta su sledeći ljudi:
Na prvoj Brian Yuzna, čuveni horor reditelj i producent davi Milana Todorovića
Na drugoj, Miroslav Lakobrija i Milan Konjević stoje sa čuvenim italijanskim majstorom horor efekata Sergio Stivalettijem.
Na trećoj, Konjević, Todorović i Lakobrija na večeri su Robertom Englundom.
Na četvrtoj, isti srpski sastav sa Nicholas Winding Refnom, rediteljem filma VALHALLA RISING koji se ovih dana daje u našim bioskopima.
Na petoj su Konjević i Todorović sa Jaume Balaguerom, poznatim španskim žanrovskim rediteljem koji je trijumfovao na ovim nagradama sa filmom REC 2.

Monday, March 22, 2010

PORNO BANDA u RIJECI


ŽIVOT I SMRT PORNO BANDE će imati svoje prvo hrvatsko prikazivanje od prvog do sedmog aprila u Rijeci u Art Kinu Croatia.

Sunday, March 21, 2010

INTERVJU SA ACOM


Onaj ko je spreman da se suoči sa DOSTA TEŠKIM spoilerima, može ODAVDE da skine intervju sa Aleksandrom Radivojevićem koji je dao tokom boravka na festivalu u Ostinu i promocije SRPSKOG FILMA.

Saturday, March 20, 2010

PRASIĆI U SIJETLU


E-PIGS je dobio poziv za učešće na Seattle International Film Festivalu. Reč je o jednom od najznačajnijih filmskih festivala u Americi. Proteklih godina na tom festivalu su gostovali Kathryn Bigelow, Spike Lee i francis Ford Coppola a mnogi značajni autori su na njemu premijerno prikazali svoje filmove. Ove godine, SIFF očekuje da će imati preko 150 000 posetilaca.

E-PIGS će biti prikazan u selekciji Short Film Weekend koja će se odvijati od 21. do 23. maja.

Friday, March 19, 2010

BANDA NA DVDu

ŽIVOT I SMRT PORNO BANDE imaće DVD distribuciju u Americi. Reč je o kući Synapse Films specijalizovanoj za objavljivanje provokativnih, žanrovskih i grindhouse naslova čiji katalog između ostalih sadrži i radove velikana kao što su Norifumi Suzuki, Jeff Lieberman, William Lustig, Frank Henenlotter i Bo Arne Vibenius!
Od ovlašnog pregleda naslova koje je Synapse do sada objavio svakom ljubitelju left-filed filma ili žanrovskom sladokuscu kreće voda na usta i čini se da nema bolje edicije za BANDU. Sa ovakvim distributerom, BANDA može da računa da će se film naći u pravim rukama.
Čestitamo!

Thursday, March 18, 2010

SRPSKI FILM@B92

Wednesday, March 17, 2010

SRPSKI FILM vs HARRY KNOWLES

SRPSKI FILM je sinoć pogledao i najuticajniji Internet kritičar na svetu Harry Knowles.

Za sada imamo imamo njegov tweet koji kaže:

headgeek666 SERBIAN FILM is a fucking tremendous film that I found to be absolutely one of the best viewing experiences I've had in a long damn time via web
Sasvim dovoljno...

Monday, March 15, 2010

SRPSKI FILM - Q&A

SRPSKI FILM@TWITCH-kritika

Todd Brown sa Twitcha je izašao sa svojom kritikom. Ona se slaže da je reč o izvanrednom filmu koji iznenađuje svojom zrelošću ako imamo u vidu da je reč o debitantskom ostvarenju. Poseban fokus ove kritike je Spasojevićeva režija te Brown između ostalog kaže:
A Serbian Film is one of the most assured and technically accomplished debut films I have come across in some time. More importantly as raw as the imagery may be it is never without a point. As extreme as it gets this is no mere exploitation film... He employs his considerable technical skills in an all-out assault of his audience.

QUINT vs. SRPSKI FILM

Evo i prve AICN kritike SRPSKOG FILMA. Quint je skupio snagu da se oglasi:


Quint at SXSW says people have been hung for crimes against humanity less offensive than A SERBIAN MOVIE!
Ahoy, squirts! Quint here with another review from South By Southwest and this one is a doozy.
There came a moment a little more than half-way through A SERBIAN FILM where my jaw was literally hanging open. I had always assumed that was a figure of speech, an exaggeration of the moment of shock and sometimes I’ve feigned it when giving my friends a look during a particularly fucked up moment in a movie (which usually tend to be Japanese), but this time I realized that does happen in real life.
This moment I cannot reveal. It’s not that I don’t want to reveal a big spoiler in case you see the movie… there is a little bit of that, but the main reason is that taken out of context it will sound like shock for the sake of shock, something so offensive that it will probably make you write the movie off sight unseen.
I’m a pretty open audience member. I’ve seen some horrible shit… centipedes crawling out of an Asian lady’s vagina, animal endangerment and mutilation (thanks again to the crazy Asians and a special nod to the Italians), people taking a shit, people eating shit, people becoming shit, cocks being split, cocks being removed, cocks being jerked off until an orgasm of blood erupts from the head… There’s a lot of weird shit out there and I’ve seen much of it, usually at the Alamo Drafthouse.
I’m not saying A SERBIAN FILM takes the cake for most offensive, but I can say without any exaggeration that this film was the first in a long, long time to make me feel genuinely shocked at what I was seeing. I mean deeply disturbed kind of shock.
A SERBIAN FILM is an ugly film, not in technical quality (it’s actually quite professionally done), but in its tone and feel much the same way Paul Schrader’s films are ugly films. It’s a film that slaps you across the face and dares you to stick with it and if you do you’re either going to be fuming mad at the filmmakers for putting you through all that shit or you’re going to be moved.
Gaspar Noe, Lars Von Trier, Jon Waters and David Lynch have all made films like that and now Srdjan Spasojevic (director) and Aleksandar Radivojevic (co-writer) have joined those ranks with this allegorical tale of the state of the Serbia.
Basically we follow a famous porn actor (played by Srdjan Todorovic, the Serbian Kevin Bacon according to writer Radivojevic at the Q&A) who has quit the business, taking bit roles when his family needs money. But basically he’s a family man, raising an adorable little boy with his incredibly understanding and beautiful wife.
Enter Sergej Trifunovic’s Vukmir, a charming artist in a suit and fancy house that has more money than God, apparently. He’s eccentric, but an artist and big fan of Todorovic’s Milos. Vukmir believes that pornography is art and wants to prove it by making a film with Milos and his famous ability to will an erection with zero stimulation.
Going into the movie the buzz was that this was a movie that Alamo founder Tim League described as one of the most fucked up movies he’s ever seen, so naturally I knew Vukmir wasn’t up to any good, but even with that expectation I wasn’t prepared for what happened when Milos signed on the dotted line.
There’s a little bit of Fincher’s The Game in this movie as the world starts to unravel around this guy, but unlike The Game there’s not big twist that lets us sigh with relief. Instead the movie hits us with escalating horrors that reach a boiling point at a certain point, culminating in what’s essentially a giant knife being plunged into the audience’s heart… then the movie fades back up and twists the knife.
A SERBIAN FILM isn’t torture porn, it’s not exploitation, but I’m sure it’s going to receive those labels. I’ve already heard comparisons to a piece of trash called Murder Set Pieces, which absolutely unfair. I sat through that horrendous film and it’s miles apart from Serbian Film, which, at the end of the day, is a big proclamation about life in Serbia and how victims are controlled like puppets via their very own victimizations.
Murder Set Pieces is offensive for the sake of being offensive and is sold that way. It’s hollow, the kind of film anybody who rails against horror as a genre thinks every horror movie is.
Love it or hate it, A SERBIAN FILM is saying a lot and is extremely intelligently executed. It’s the kind of movie that grabs you by the collar and drags you through shit you’d rather not. It doesn’t allow you to be passive. You’re involved, like it or not, which is going to cause people to bail and I can’t blame them. It’s tough.
The allegory is there, but not highlighted and because it’s an Eastern European political allegory not many in the US will understand it even if they sense a deeper meaning. I know I didn’t fully grasp the concepts behind the movie… hell, I still don’t even after a very illuminating and passionate Q&A with the writers and director.
All the performances are top notch, the writing is multi-layered and suspenseful, the cinematography (on the Red camera) was extremely professional and the direction was assured, which all helped to give credence to the message behind the offensive imagery.
This film can and probably will cause protests and righteous indignation. But I can tell you this: you might be offended by this movie, but you will not be bored by it. It crosses the line like it wasn’t even there, then goes across another line that you didn’t know existed before coming to a close. You might not trust you’re in the sanest of hands and you’d probably be right, but if you do end up seeing the film it will have an impact on you. It will challenge you, it might enlighten you, or it’ll just piss you right the fuck off.
I seriously doubt this film will see any kind of major theatrical release, but if SALO ended up a Criterion release who knows where this film will end up? If you’re at SXSW the flick screens one more time tonight.
-Quint

SRPSKI FILM na TWITTERu

SRPSKI FILM je sinoć prikazan na SXSW festivalu u Ostinu, evo nekih utisaka koje su posle filma ostavili američki kritičari, poznati pod konspirativnim imenima Moriarty i Quint na Twitteru.

EricVespe Trying to write up Serbian Film. I'm both overloaded with things to say about that movie and speechless. via web

DrewAtHitFix It's even less common for me to watch the same festival film twice in one night. "Serbian Film." Wow #sxsw via mobile web

DrewAtHitFix It's rare when I'll watch the same film twice in a festival. #sxsw via mobile web

DrewAtHitFix "Serbian Film" is legitimately great and significant. #sxsw via mobile web

EricVespe I think they've hung people for crimes against humanity less wrong than Serbian Film. Holy Fucking Shit! via Tweetie

:)

Kako se stvari razvijaju na Twitteru možete pratiti ovde

Saturday, March 13, 2010

BANDA i SRPSKI FILM bombarduju AMERIKU i BRISEL

Novi srpski film se za osvajanje Montreala zagreva u Briselu na tamošnjem festivalu filma fantastike koji se uz Sitges ubraja među dva najvažnija na svetu.
SRPSKI FILM Srđana Spasojevića imaće premijeru u programu Thriller Competition u kome će ove godine od već potvrđenih autora biti australijski velikan Russell Mulcahy koji je snimio HIGHLANDER i RICOCHET a sada nastupa sa ultrazabavnim filmom GIVE EM HELL MALONE; zatim Danac Ole Bornedal koga znamo po danskoj i američkoj verziji filma NIGHTWATCH sa novim filmom FRI OS FRA DET ONDE , španski CELDA 211 koji je pisao De La Iglesijin scenarista Jorge Guerricaechevarria a režirao Daniel Monzon kog znamo po odličnom trileru THE KOVAK BOX plus nekoliko atraktivnih newcomera i otkrića.
This first feature film of Srdjan Spasojevic is unbearably violent, visually and thematically. But, if the images will inevitably shock, the treatment of the matter is far from gratuitous or complacent. On the contrary, this rough display of violence is just a way like any other to stigmatize it, to denounce the voyeuristic tendencies of an increasingly individualistic and fragmented society. Moreover, its cruelty is explained by the director of the Serbian Film Center, which is the main cultural and cinematographic organ of the State: “the violence shown on the screen is necessary to understand the history of the country and the troubles it’s going through.” Not for the faint-hearted.
PORNO BANDA će biti prikazana u takmičarskoj selekciji 7th Orbit, programu u kojem su ranijih godina nagradjivani Takashi Miike, Kim Ki Duk, Chris Nolan, Gaspar Noe. U istom programu će se recimo naći i Refnov novi hit VALHALLA RISING.
BANDA će takođe biti prikazana i u selekciji Midnight Shivers. Sajt festivala kaže o BANDI:
Serbia rules at the BIFFF ! Where A Serbian Film boldly goes where no torture porn would ever dare to tread, Life and Death of a Porno Gang is something completely different. The debut feature of Mladen Djordjevic is as shocking as it is original, as bizarre as it is darkly funny. Djordjevic earned himself a reputation with his two horror shorts The Living Dead (2000) and Hunger (2002) and his documentary about the Serbian porn industry Made in Serbia (2005). The turbulent recent history of Serbia provided plenty of inspiration for Porno Gang : from the horrors of the Yugoslavian civil war and the corruption of the Milosevic regime to the loss of hope and ideals. In a striking, documentary style, Djordhjevic paints a remarkable portrait of Eros and Thanatos in the underbelly of contemporary Serbia.

SRPSKI FILM overava Ameriku u Ostinu 15. i 16. marta dok će BANDA 26 i 30. biti prikazana na Boston Underground Film Festivalu na kome će ekipu filma predstavljati Nemanja Jovanova, direktor fotografije na oba ova filma.
Kevin Monahan, direktor programa bostonskog festivala kaže:
The Life and Death of a Porno Gang is quite like cinematic nitroglycerin: explosive and unstable. Hoplessness blankets the film under a bleak layer of depravity. This is the underside of a place that you never wanted to go, but are equal parts thrilled and repulsed to be along for the ride. It all makes for a stunning, amusing, disgusting, often depressing, yet frequently funny experience.—

Thursday, March 11, 2010

DOBA NEVINOSTI - ŽIVOT POSLE SMRTI




Posle zahuktavanja Novog srpskog filma i bujice radosnih, uzbudljivih ili uznemirujućih izveštaja iz borbe za izlečenje srpske kinematografije objavljenih na ovom blogu, pomalo se i zaboravilo šta je bila njegova izvorna ideja.
Blog Doba Nevinosti napravljen je 2005. godine kao dnevnik nastanka istoimenog filma. Nažalost, taj film nikada nije snimljen a 2007. smo konačno i odlučili da pokušamo sa realizacijom neke druge ideje. Iste te godine, pojavio se i jedini snimljen trag ideje zvane DOBA NEVINOSTI a to je kratki film DEČAK KOJI JE BIO SUVIŠE NEVIN. Ovaj kratki film snimljen je uz pomoć velikog entuzijazma ekipe i novca koji smo dobili za razvoj projekta na gradskom konkursu 2006. godine.
Svoju funkciju da ubedi finansijere da podrže dugometražni film nije ispunio ali pošto je bio koncipiran kao samostalna celina, našao je svoje mesto na brojnim festivalima i revijama kratkog filma.
Od nastupa na festivalima svakako treba izdvojiti debi u Motovunu, uz Sarajevo, najznačajnijem regionalnom festivalu, zatim bitan festival u Bogoti, italijanski Maremetraggio koji je uz Circuito Off (na kom smo bili sa filmom MONTE PUTTANA) najbitniji festival kratkog filma u Italiji i konačno beogradski Festival kratkometražnog i dokumentarnog filma koji je za sve naše autore značajan a našem filmu je doneo i povoljne kritike domaćih kritičara.
Pošto 2010. godine, sa prikazivanjem u Ženevi završava svoj festivalski život, evo i jedne male rekapitulacije velikog festivalskog života našeg malog filma.




DEĆAK KOJI JE BIO SUVIŠE NEVIN učestvovao je na sledećim festivalima:




2007 / Motovun Film Festival / Motovun / Croatia
2007 / Beokon Fantasy Film Festival / Belgrade / Serbia
2008 / Belgrade International Documentary and Short Film Festival / Belgrade / Serbia
2008 / Kratkofil International Film Festival / Banja Luka / Bosnia-Herzegovina
2008 / Grossman Film & Wine Festival / Ljutomer / Slovenia /
2008 / Srebrna traka / Srebrenica / Bosnia-herzegovina
2008 / Leff / Leskovac / Serbia /
2008 / Balkan Snapshots / Amsterdam / Netherlands /
2008 / International Student Film Festival / Belgrade / Serbia
2008/ Trash Fest (u okviru FSFF)/ Niš/ Serbia
2009 / NexT International Short & Medium Film Festival / Bucarest / Romania /
2009 / Ljubljana Short Film Festival / Ljubljana / Slovenia
2009 / Febiofest / Bratislava/ Slovakia /
2009 / Cinema City International Film Festival / Novi Sad / Serbia
2009 / Maremetraggio International Short Film and Debute Works Festival / Trieste/ Italy
2009/ Trash Film Festival (u okviru FSFF)/ Varaždin/ Croatia/
2009/ Zecon (u okviru FSFF)/ Zenica/ Bosnia-Herzegovina
2009/ Cinema Neuf - Balkan Bazaar / Norway
2009 / Bogota Film Festival / Bogota / Colombia
2010 / Cineglobe Documentary and Short Film Festival / Geneva / Switzerland

Wednesday, March 10, 2010

SRPSKI FILM ide u Stockholm!

SRPSKI FILM Srđana Spasojevića je ušao u selekciju prvorazrednog štokholmskog festivala. Stockholm Film Festival je ugledni mejnstrim festival koji vrednuje umetničku vrednost filmova i ova odluka selektora pokazuje da SRPSKI FILM itekako može da iskorači iz žanrovskih okvira svojim kvalitetom. Sam štokholmski festival je bitan za naš film ne samo zato što je na njemu prošle godine prikazana PORNO BANDA nego i kao poprište prvih festivalskih uspeha Srđana Dragojevića.
Kad je o žanrovskoj sceni reč, novitet je da će najpopularniji časopis posvećen žanrovskom filmu Fangoria napraviti reportažu posvećenu SRPSKOM FILMU.
Bravo!

SRPSKI FILM u svetu

Internacionalna sudbina SRPSKOG FILMA polako počinje da se dešava.
Veliki poznavalac Mark James Russell na svom sajtu o SRPSKOM FILMU kaže sledeće:
...also had the chance to see SERBIAN MOVIE (not in the festival, but privately). And I must say, it really is as transgressive and disturbing as people are saying. It is also very smart, cynical and well made. It reminded me of a 1980s David Cronenberg film, in a lot of ways.
SERBIAN MOVIE is the story of a former porn star who comes out of retirement for one last, extreme film, the plot of which the crazy director refuses to reveal. But it is obviously quite metaphorical, and is a statement about what has happened to Serbia over the past few years. Anti-capitalist, perhaps? Anti-something, for sure. It is a very graphic, brutal tale, but not like those dumb torture films, like SAW or HOSTEL.
SRPSKI FILM će takođe biti headliner programa SUBVERSIVE SERBIA na ovogodišnjem montrealskom Fantasia festivalu o kome izveštavaju svi bitni sajtovi. Evo zvanične najave:
A SERBIAN FILM to have its Canadian Premiere at the Fantasia Film Festival as part of scorching "Subversive Serbia" spotlight.
The Fantasia Film Festival has announced a first slice of programming for its 2010 event. SUBVERSIVE SERBIA: a spotlight on the blistering new wave of confrontational and edgy Serbian cinema.
At this early stage, the festival can announce only an initial trio of titles: Srdjan Spasojevic's A SERBIAN FILM (Srpski Film), which is about to have its North American premiere at SXSW, Mladen Djordjevic's Raindance hit THE LIFE AND DEATH OF A PORNO GANG (Zivot i smrt porno bande) and, making its long awaited Montreal debut, Uros Stojanovic's TEARS FOR SALE (carlston za ognjenku), an adored selection at the Toronto International Film Festival, co-written by SERBIAN FILM screenwriter Aleksandar Radivojevic.
"The voices emerging from the new wave of independent Serbian cinema are some of the rawest and most daring of any we've ever encountered" said Fantasia co-director Mitch Davis. "This is smart, confrontational filmmaking with astounding elements of shock, armed with the intelligence and the urgency to back it up. In particular, SERBIAN FILM and PORNO GANG are, to my mind, the CLOCKWORK ORANGEs of our generation. They push boundaries in ways that cinema rarely has the courage to do, and they're two of the most transgressive films I've ever seen. We can't wait to see them come to life in front of an audience here. "
SERBIAN FILM producer Nikola Pantelic issued the following statement:" To us, Canada is a very special place because it is the homeland of one of our favorite filmmakers, whose work greatly inspired us - David Cronenberg. We're honored to participate in Fantasia- a place where majority of our favorite recent films were screened. Montreal Fantasia is one of the few places left on this earth where artistic freedom and unorthodox cinema thinking still mean something. Mitch Davis is one of the rare people who has reacted on our film in exactly the right way. Fantasia has made a Mecca for gutsy and vital cinema today. For A Serbian Film, things have come full circle."
The 2010 Fantasia Film Festival will take place in Montreal July 8 - July 27. More information can be found at www.fantasiafestival.com.

Monday, March 08, 2010

PRASIĆI U AMERICI


Posle nagrade i po u Portorožu, E-PIGS Petra Pašića nastavlja svoj put na festivalima, i kreće od Amerike. Film je ušao u selekciju festivala u Nashvilleu i Clevelandu.

OSKAR ZA KATHRYN


Film THE HURT LOCKER na našem blogu pratimo još od 24. oktobra 2006. godine kada smo objavili prvu vest o tome da se snima. Potom smo 10. januara 2007. uspeli da nabavimo prvi promo poster. Prve fotografije, objavili smo 25. februara 2008. Kasnije su usledili trejleri, intervjui itd.

Verovatno ne postoje veći fanovi Kathryn Bigelow od nas. I nema niko radosniji što je na kraju osvojila priznanje kakvo je odavno zasluživala. Nadamo se da je oskar neće pokvariti i da će na pravi način iskoristiti prilike koje je joj se sad otvaraju.

Sunday, March 07, 2010

HOW TO MAKE IT IN AMERICA


Poslednjih dana, jedna od najzabavnijih serija na HBO je HOW TO MAKE IT IN AMERICA koju potpisuje ista producentska ekipa koja je osmislila ENTOURAGE. Ova serija je u izvesnom smislu njujorška verzija ENTOURAGE i govori o momcima koji bi da uspeju u svetu mode. Kao dobar uvod u seriju može poslužuiti oficijelni mixtape koji su sastavili Kid Cudi, DJ Green Lantern i Broke Mogul. Mixtape je izvanredan a može se besplatno preuzeti odavde.

Saturday, March 06, 2010

SRPSKI FILM - INSPEKCIJA

Dimitrije je prekontrolisao sa čime će nas u predstojećih nekoliko meseci SRPSKI FILM predstavljati na izuzetno značajnom festivalu SXSW u Teksasu a potom u Briselu i Montrealu. Evo izveštaja:

U priči o SRPSKOM FILMU Srđana Spasojevića neumitno moramo poći od samog naziva filma koji otvara dosta širok prostor za tumačenje i polemiku. Rokenrol bendovi imaju tradiciju da svoje debitantske ili prekretničke albume u karijeri nazovu vlastitim imenom. Neki među njima imaju naviku da svoje albume naprosto nazovu ROCK'N'ROLL i time nešto pokušavaju da kažu. U Japanu pak i filmovi u svom nazivu imaju žanrovsku definiciju kojom se gledaocima napominje o kakvoj je vrsti priče reč.
SRPSKI FILM Srđana Spasojevića otvara jednu novu, potpuno nepoznatu - zakržljalu, zapuštenu i naizgled neizvodljivu - dimenziju naše kinematografije. U tom smislu, on sasvim zaslužuje svoj naslov svih naslova koji sadrži ideološku, geografsku, žanrovsku, mentalitetsku ili formalnu odrednicu. Da li je reč o prevratničkom filmu pokazaće vreme, pošto je za razliku od nedavnih naslova Novog srpskog filma reč o ostvarenju koje se ponajmanje može osloniti na srpsku tradiciju jer su njeni predstavnici koji bi se mogli smatrati nekakvom pretečom SRPSKOG FILMA bili jako davno, a u izvesnom smislu određeni zahvati i nemaju presedana kod nas.
Sam zaplet o porno glumcu koga poziva misteriozni reditelj da snimi svoje životno delo je dobro poznat i više puta prepričan u našoj javnosti. SRPSKI FILM međutim sadrži mnogo toga što publika ni ne očekuje niti naslućuje. Čak ni oni koji misle da znaju kakav je to film, koji su čitali scenario ili nešto načuli u čaršiji, neće imati punu sliku dok ga ne pogledaju.
SRPSKI FILM pre svega izuzetno dobro funkcioniše kao old school triler iz najbolje faze ovog žanra. Spasojevićeva sigurnost u pripovedanju je impozantna za reditelja koji je tek na početku svoje karijere i SRPSKI FILM ima pripovedačku samouvernost nečijeg četvrtog ili petog filma. Kompaktnost i konzistentnost izraza kojim se odlikuje SRPSKI FILM potpuno su različiti od onoga što bi se očekivalo od debitantskog filma kome se po definiciji opraštaju nepotrebne stilske egzibicije. Kod Spasojevića ima dosta stila i elegancije u postupku ali je sve to u funkciji priče. U stilskom smislu, SRPSKI FILM se oslanja na epohu trilera kada su uspostavljane njegove fundamentalne vrednosti očuvane i neprevaziđene do danas, dakle pre svega na sedamdesete, reditelje poput Donalda Siegela, Alana J. Pakule ili Romana Polanskog, kada su priče bile ispraćene izuzetnom atmosferičnošću, pročišćenim i jasnim izrazom, i najpre ostavljanjem prostora za višeslojnost u trilerskoj formi. U tom smislu, ako se SRPSKI FILM mora odrediti žanrovski, pre svega je reč o trileru, i na nivou ritma i na nivou stilskih opredeljenja u vizuelnom i pripovedačkom smislu.
Pominjanje Pakule asocira i na dimenziju političkog trilera koja je izuzetno prisutna u SRPSKOM FILMU. Film ima izraženu političku dimenziju kroz prikaz sveprožimajućeg uticaja tajnih službi, potpunog rasula u društvu i nereda u kome je moguće raditi strašne stvari. U delikatnom balansu između trilera i politike koji je vrlo često kod reditelja kao što su Yves Boisset ili Costa Gavras prelazio u domen politike koja guši film, Spasojević ostaje na liniji filma. Ipak, politike je sasvim dovoljno da se film može čitati i kao političk igest tako da sasvim sigurno SRPSKI FILM može otvoriti polemike. Politika koja je omogućila odvijanje priče SRPSKOG FILMA zapravo ičini da ovaj triler bude neraskidivo vezan za našu sredinu iako seizražava filmskim jezikom jedne druge kulture.
Naša kinematografija nije lišena iskustva sa trilerom, ali još od dosta davnog vremena Žike Mitrovića, kada je on bio na vrhuncu, nismo imali film koji se ne samo oslanja na pripovedačku konvenciju trilera već i uspeva da je isprati na visokom nivou koji korespondira sa svetskim tokovima. U vreme kada je na globalnom nivou sve manje pouzdanog kvalitetnog filmmakinga, kada se vrlo često u filmovima gube klasične pripovedačke vrednosti i tehnike, Spasojevićeva ekipa postavlja standard kroz izuzetnu fotografiju Nemanje Jovanova koja spaja vrhunsku likovnost i žanrovsku funkcionalnost i, što je najvažnije, uspeva da ispriča priču bez žrtvovanja tehničke usavršenosti. Ako je Jovanov u ŽIVOTU I SMRTI PORNO BANDE pokazao suvereno vladanje indie fotografijom, sa SRPSKIM FILMOM pokazuje da vrlo dobro poznaje tradicije starih majstora poput Gordona Willisa ili Bruce Surteesa. Isto važi i za scenografiju i celokupni dizajn produkcije za koji su bili zaduženi Nemanja Petrović i Mina Sanader - ambijenti, kostimi, kola kojima se likovi voze - sve toje osmišljeno do detalja i SRPSKI FILM funkcioniše na nivou fetišizma koji smo potpuno zaboravili da se može stvoriti u srpskom filmu.
Jedan od nespornih ugođaja na koji se srpski film može osloniti su glumačke zvezde. U poslednje vreme, nažalost, zvezde su prestale da budu garant bilo čega i vrlo je zanimljivo na koji je način SRPSKI FILM iskoristio svoje adute. Srđan Todorović i Sergej Trifunović su nesumnjivo alfa-mužjaci srpskog glumišta a ovaj film im je omogućio da to i ostanu.
Kao što je Siegel dao dodatnu dimenziju John Wayneu u SHOOTISTu otkrivši u njemu jednu potpuno novu glumačku dimenziju tako je i Spasojević otkrio novi senzibilitet u već formiranom Srđanu Todoroviću vrativši ga produbljenosti karaktera iz uloga sa početka njegove karijere ali i konačno to prilagodivši njegovom životnom dobu. Njegov lik Miloša je ubedljivo prikazan kao mitska figura porno sveta, guru bluda poput Jamie Gillisa i pre svega Rocco Sifreddija kojima je ovaj junak i svojevrsna posveta.
Kad je reč o prikazivanju sveta pornografije važno je naglasiti da se SRPSKI FILM njime bavi na drugačiji način od ŽIVOTA I SMRTI PORNO BANDE. Dok se BANDA bavi truljenjem društvenog tkiva na jednom vrlo konkretnom nivou, na društvenoj margini na koju su gurnuti i oni koji ne zaslužuju da budu na njoj, SRPSKI FILM se bavi obscenošću na nivou celog društva i pokušava da priđe ovoj temi metafizički, istražujući superherojska svojstva koja stiču izabrani porno starovi, barem u svesti svojih fanova.
Kad je o Sergeju Trifunoviću reč, u ovom filmu on konačno igra zrelog harizmatičnog muškarca i ostavlja iza sebe niz uloga mlađih i neodgovornih likova. Trifunovićev junak je prvoklasni negativac u kome se spajaju patologija i kompetentnost da je ne samo instrumentalizuje nego i da je ostvari na najvišem nivou. Trifunovićev Vukmir je jedan od negativaca za pamćenje u istoriji našeg filma. Pored zlih postupaka, Vukmir ima i um koji naši negativci nisu imali još od čuvene kreacije Relje Bašića u MOSTU Hajrudina Krvavca. Ako je krizu Vajmarske Nemačke u sebi sublimisao lik Doktora Mabusea, onda je Vukmir postmiloševićevski Mabuse.
Triler sedamdesetih iz koga proističe SRPSKI FILM obeležili su harizmatični glumci poput Clint Eastwooda, Jack Nicholsona, Warren Beattyja ili Roberta Redforda, i Trifunović i Sergej su nesumnjivo naš odgovor na njih. Kao potpuno (ponovno) otkriće za svet srpskog filma nameće se svakako Slobodan Beštić koji je odlično podržao dvojicu frontmena u ulozi kakvu bi sedamdesetih sa zadovoljstvom odigrao James Coburn.
Osnov ovog trilera postavljen je u scenariju Aleksandra Radivojevićakoji na vrlo ubedljiv način istrčava na teren koji je pripremao svojim radom u ŠOK KORIDORU. Godine bildovanja žanrovske svesti, kako kod sebe tako i u javnosti, rezultirali su scenarijem koji je potpuno drugačiji i svežiji od većine onoga što već postoji u svetu. S jedne strane, Radivojevićeva razmaštanost o užasu, kako duševnom tako i telesnom, može da parira radovima najhrabijih eksponata iz ŠOK KORIDORA. Međutim, još više pleni veština kojom je ta mašta oblikovana u film. SRPSKI FILM je strukturiran kao intrigantan conspiracy triler poput 8MM ili PARALLAX VIEW sa ulaskom u zaumne okolnosti kakve se sreću u VIDEODROMEu ili DEMONLOVERu i oniričko polje sna i sećanja koje prepoznajemo u najboljim radovima Alejandra Amenabara. Kao značajan uticaj na film svakako treba naglasiti i novu školu američkog stripa, autore kao što su Garth Ennis i Warren Ellis i naslove kao što je DESOLATION JONES, a u jednom detalju postoji i mali omaž Grant Morrisonovom stripu FILTH. Solidnost dramaturške okosnice potpuno je atipična u odnosu na slične filmove, uključujući i sam VIDEODROME, i Radivojevićev ubedljiv triler čini da horor aspekt bude još snažniji. Naprosto, ova vrsta filma nikada nije ovako precizna i zaokružena na formalnom nivou kao u SRPSKOM FILMU.
Reklo bi se da je žanrovska preciznost i vrhunska realizacija čvrsto opravdanje svega onoga što je pogrešno prenaglašavano u priči o ovom filmu a to su scene koje su po svom sadržaju ekstremne u pogledu nasilja i seksualnih praksi. Prepričane izvan konteksta one verovatno deluju kao eksploatacija, voajerizam, perverzija radi perverzije. Osnov koji Spasojević i Radivojević postavljaju je toliko jasan i čvrst da itekako može da izdrži sve te detalje kao integralni i neizbežni deo radnje. Ekstremnost pojedinih situacija je samo način prikazivanja jedne ideje i priče, ali ni u kom slučaju to nije samo sebi svrha niti je u funkciji nekakvog izopačenog sistema vrednosti. Ovo je film pun amoralnih likova koji ima jasno definisan moralni kodeks i po toj jasno izraženoj etičkoj dimenziji u kojoj ništa ne prolazi nekažnjeno čak se i izdvaja u našoj kinematografiji. Ovo je priča oštrih gestova, u kojoj postoji snažna katarza. Put do te katarze baziran je na radikalnim opredeljenjima i sasvim je u skladu sa onim što bi jedna kinematografija raspoložena za eksperimente, proširivanje izraza i autonomiju autora trebalo da podržava.
SRPSKI FILM je svojom potentnom realizacijom pokazao da ga rade vrhunski profesionalci i time je stekao pravo da pomera granice. I to pravo koristi. Ali, mnogo je važnije što pomeranje granica vrši i u pravcu uvođenja kvaliteta i visokog nivoa u jedan žanrovski milje u kome to do sada nije postojalo.
SRPSKI FILM je pravi movie. Neko će upitati kako je pravi movie ako nije za svakoga? Njih treba podsetiti da su u vreme pravih movieja oni i pravljeni da ne budu za svakoga ali da budu prava stvar. SRPSKI FILM je svoje pravo na elitnu poziciju uspeo da izbori umetničkom provokativnošću a odbrani znanjem i veštinom. To su sve pomalo zaboravljene vrednosti u našoj kinematografiji. SRPSKI FILM ih vraća svom snagom.
Mel Gibson se vratio na ekran krajem januara. Spasojević i Radivojević ulaze u igru sredinom marta u Teksasu kada će SRPSKI FILM doživeti svoju premijeru na SXSW. Biće ovo dobra godina.

Friday, March 05, 2010

NOVI TREJLER ZA SRPSKI FILM




Kao predigra za skoro objavljivanje kritike SRPSKOG FILMA Srđana Spasojevića evo zvaničnog novog trejlera. Možete ga skinuti ODAVDE.

Thursday, March 04, 2010

ČIJI SI TI MALI?

Poslednjih dana u filmskim kritikama za debitantski film FLEŠBEK Aleksandra Jankovića naišli smo na neuobičajeno grubu, otpisivačku retoriku koja etiketira ovaj film kao primer taloga u kome se našao srpski film, delo koje nije konstituisano kao film, sramotu za FEST i do sada se nismo susreli sa naslovom koji je naišao na ovako snažne reakcije naše tradicionalno odmerene, oportune i korumpirane kritike. Mi smo na ovom blogu već objavili Dimitrijevo mišljenje o FLEŠBEKU u kome su konstatovani izvesni nedostaci ovog filma koji jesu prilično ozbiljni ali su svakako znatno manji od onoga što primećuju drugi kritičari.
Međutim, ono što privlači naročitu pažnju jeste to da nije reč o kritičarima koji inače imaju visoke kriterijume kad je reč o srpskom filmu. To su kritičari koji otpisuju FLEŠBEK kao nešto što nije film ali isto tako misle da je ČEKAJ ME JA SIGURNO NEĆU DOĆI ili ORDINARY PEOPLE nešto što se može smatrati filmom a festival koji je premijerno prikazao APORIU i NA LEPOM PLAVOM DUNAVU manifestacija visokog umetničkog renomea. Ukoliko se video snimak nazvan ORDINARY PEOPLE na izvesni način možda može smatrati hrabrim za one koji poštuju umetnike koji staju na stranu najmoćnije sile na svetu u pogledu procene zločina počinjenih u sukobima na prostoru bivše Jugoslavije, u ime jednog vojno poraženog naroda, zaista nema ničeg sličnog u Momčilovićevom ostvarenju pa je nejasno - ako je već veličina teme spasila Perišića šta je bila prepreka da se razmontira ovaj drugi?
Ova nekonzistetnost u proceni srpskih filmova deluje naročito poražavajuće ako imamo u vidu da su sve tri kritike primer kritičarskog iživljavanja na nejakom debitantu bez bogate filmografije i zaleđine. Iako je ovaj blog poznat po politici sporadičnog kritičarskog iživljavanja, ono se može podržati samo ako je usmereno protiv autora koji je snažan, sa velikom reputacijom i podrškom. Ako se zanemari ta duboka neetičnost da se jedan mladi reditelj ozbiljno ugrozi zbog filma koji bi se nekome sa pedigreom sigurno oprostio, a najsvežiji primer su filmske analfabete Perišić i Momčilović, postavlja se pitanje kako je FLEŠBEK stekao reputaciju filma nad kojim kritičari smeju, i čak je poželjno, da se iživljavaju?
Reč je o filmu koji je bio umereno podržan od strane srpskih fondova, snimljen je skromnim sredstvima, sa dosta entuzijazma, dakle sigurno nije bio provokativan kao GEORGIJE ili neki drugi projekti čije je finansiranje zbunjivalo čaršiju. Štaviše, reklo bi se da je FLEŠBEK paradigmatičan kao projekat snimljen sa istinski malim budžetom i brojem snimajućih dana a da izgleda vrlo interesantno i uklapa se u onu već potrošenu mantru o tome kako kod nas treba da se snimaju mali filmovi.
Kad je o žanrovskom opredeljenju, reč je o filmu koji se nadovezuje na francuski Novi talas i jugoslovenski Crni talas, sa jasnom socijalnom dimenzijom i angažmanom, dakle po definiciji reč je o nečemu što nije u estetskom smislu strano našoj kritici. Nije nešto suviše moderno pa da ne razumeju, provokativno pa da ih uznemiri, po svom profilu ovo je naslov koji bi trebalo da prija našoj kritici. Reklo bi se da čak ni FLEŠBEK Gordane Boškov koji je bio prototip filma za kritičarsko masakriranje nije imao ovakve kritike u svoje vreme. Štaviše, ponekad se čini kao da su kritičari gledali njen film a ne Jankovićev debi.
Jedina pretpostavka koja ostaje jeste da je osnovni problem Jankovićevog filma u tome što se pojavio niotkuda, bez uticajnog producenta, glumca od reputacije ili padrina pod čijim bi se skutima zaštitio od gneva kritičara. I onda je naravno suspregnuti stav koji se ne sme iskazati prema snažnijima samo izlio na nedužan film koji u svetlu ovih mučkih i surovih napada samo dobija na povoljnom utisku kao David u borbi protiv kinematografskog Golijata. Što više čitamo kritike u kojima ga napadaju kao najgori film ikadan deluje nam sve bolje.
Neko ko pokušava da racionalno priđe tumačenju ovih diskvalifikacija, rekao bi da kritike koje toliko nemaju veze sa samim filmom ionako nisu relevantne. Uostalom, i ŽIVOT I SMRT PORNO BANDE je dobio najpozitivnije kritike pa je na FIPRESCI nagradama dobio samo neku smešnu, izmišljenu, nagradu. Ali, šta onda mogu da očekuju oni koji nekako pokušavaju da se samoorganizuju u ovoj kinematografiji bez moćnih zaštitnika o kojima kritika zna šta treba da misli? Naravno da neko ko pretenduje da donosi nešto novo u našu kinematografiju, ili nastupi sam, ne može da očekuje pohvale i podršku od establišmenta niti mu tako nešto treba. Međutim, isto tako košmarno je doživeti da te u zemlji koja slavi Momčilovića proglase za diletanta, dakle postoje situacije u kojima je nužno reagovati. U nekoj razvijenoj kinematografskoj sredini kvalifikacije da je nešto najgori film ili da nije uopšte film mogle bi biti stavljene na plakat kao vic i dobra reklama, ali kod nas ipak šale nisu stvar humora već način života.
Ovakva recepcija FLEŠBEKA podseća da se oni koji snimaju nezavisne filmove u Srbiji osećaju kao Natascha Kampusch a oni koji ih gledaju bez predrasuda kao Fritzlovi unučići.

FANTOM NA JOŠ FESTIVALA

Wednesday, March 03, 2010

MOMO KAPOR R.I.P.

Danas je u Beogradu preminuo akademik Momčilo Momo Kapor, prevashodno slikar i književnik, a zatim i izuzetno značajan novinar i televizijski autor, koji se u svojoj bogatoj karijeri u nekoliko navrata bavio i filmom. Mnoge biografije objavljene povodom njegove smrti pominju niz filmova koje je radio, iako je njegova zvanična filmografija u suštini vezana za dva naslova. Svoj scenaristički dar prikazao je u filmu VALTER BRANI SARAJEVO Hajrudina Krvavca u kome je sarađivao na scenariju Đorđa Lebovića dok je kao književnik zastupljen kroz ekranizaciju romana UNA u režiji Miše Radivojevića koju su scenaristički upriličili Nebojša Pajkić i Biljana Maksić.
Ostatak filmografije čine televizijske drame koje su realizovane za beogradsku i zagrebačku televiziju. Za zagrebački deo Kaporovog opusa važno je napomenuti da je njegove tekstove uglavnom režirao Mario Fanelli, reditelj italijanskog porekla koji je u Italiji radio na nekoliko filmova, mahom horor žanra, a za zagrebačku televiziju snimio je bezbroj televizijskih drama. Ova disproporcija između zagrebačkih i beogradskih realizacija Kaporovih tekstova nije neočekivana pošto je i njegova književna afirmacija krenula od hrvatskih izdavača koji su imali više sluha za savremenu urbanu prozu koju su i afirmisali podržavajući talas tzv. "proze u trapericama". Kasnije se slično desilo i sa beogradskim rokenrolom koji je veće razumevanje nalazio u Jugotonu nego u PGPu.
Kaporov generalni uticaj na našu kulturnu javnost je bio veliki tako da je sasvim sigurno bio značajan i za kinematografiju a filmadžijski milje ga je i dosta inspirisao tako da je recimo naročito roman FOLIRANTI zanimljiv za ljubitelje istorije jugoslovenskog filma pošto opisuje snimanje velikih holivudskih produkcija u studiju Avala Filma. Uvođenje savremenih tema i pitkog a opet ne i bezvrednog stila u romane tokom sedamdesetih i omasovljenje čitalačke publike sigurno je koincidiralo sa talasom urbanih filmova i moglo bi se reći da je Kapor u književnosti radio nešto slično Radivojeviću, Markoviću i Grliću na filmu.
Sredinom devedesetih dugo je pripremana ekranizacija romana ZELENA ČOJA MONTERENGRA koji su zajedno potpisali Zuko Džumhur i Momo Kapor - kao reditelj je najduže figurirao Srđan Dragojević a pominjane su i razne potencijalne zvezde poput Mille Jovovich. Na kraju film nije snimljen. Pre nekoliko godina u opticaju je bila ideja da se ekranizuju FOLIRANTI u režiji Darka Bajića a RTS je pripremao televizijsku seriju po BELEŠKAMA JEDNE ANE. Videćemo šta će se desiti sa ovim planiranim ekranizacijama i da li će se pojaviti još neka. Kaporova proza je svakako nastajala u vreme kada je film već ostvario značajan uticaj na književnost i pojedine knjige su izuzetno potentne za ekranizaciju.

Tuesday, March 02, 2010

BRUTAL KLIP

Jedan od najočekivanijih filmova godine KLIP Maje Miloš, ne nastupa previše u javnosti što ne znači da o njemu nema vesti. Jednu od njih možemo ekskluzivno da objavimo. Glavnu ulogu u filmu ima jedan od najpopularnijih mladih repera Marlon Brutal. Brutal je zvezda mnogih hit numera, mixtapeova i gostovanja pa ne čudi da je i njegov glumački debi ovako tvrda priča.

Monday, March 01, 2010

FLEŠBEK NA FESTu

Dimitrije je pogledao novi domaći film FLEŠBEK na FESTu. Evo utisaka:
U senci brojnih FESTovih premijera stranih filmova čiji autori u većini slučajeva ni ne mare za to što im se film prikazuje kod nas, FLEŠBEK Aleksandra Jankovića se ispostavio kao jedan vrlo interesantan debitantski film koji je imao krajnje nekonvencionalnu produkcionu sudbinu iz čijih je kandži manje-više uspeo da se izvuče. Reč je o filmu koji je na konkursu beogradskog Sekretarijata za kulturu pobedio na osnovu scenarija Duška Premovića, inače glumca sa čijim smo se scenarističkim prvencem već upoznali u TV filmu Marka Novakovića NEKO ME IPAK ČEKA, da bi potom krenula potraga za rediteljem u kojoj je na kraju angažovan Janković.
Sam izbor naslova je dosta nesrećan između ostalog i zato što je film Gordane Boškov iz 1997. imao isti naslov uz alternativni BUĐENJE PROLEĆA. Na svu sreću, ovaj curio je mahom zaboravljen i zataškan.
Janković se ispostavio kao najveći adut ovog filma, a Premović svakako kao njegov najveći problem. Premovićev uticaj je negativan i na nivou scenarija i na nivou glume. Dok se kao fizička pojava Premović može nametnuti kao solidan, čak i filmičan glumac, na tragu James Gandolfinija/Takeshi Kitana, što sugeriše i sam scenario, on postaje katastrofalan čim progovori. Iako njegov lik u ovom filmu ne govori mnogo, govori sasvim dovoljno da u priličnoj meri onemogući Jankovićev rad i da ugrozi mnoge scene. Iako se zbog male količine replika, Premović-glumac ne može okriviti da je previše oštetio film, čini se da je FLEŠBEK mogao biti znatno snažniji sa drugim glumcem u ovoj ulozi.
Kao scenarista, reklo bi se da Premović već poprima obrise autora i da ima jednu kronenbergovsku opsesiju ginekologijom i pitanjima neželjene trudnoće tako da bi se stil koji je on ustoličio mogao nazvati ginekološkim neorealizmom. Janković uspeva manje ili više dobro da se izbori sa Premovićevim scenama u kojima se situacije osrednje potentnosti razvlače do iznemoglosti i nazad, i sasvim je sigurno da bi mladom reditelju posao bio olakšan da je scenario bio sadržajniji, sa bogatijim likovima, raznovrsnijim radnjama i bolje vođenim zapletom.
S druge strane, sve ono što su nedostaci Premovića kao pisca, Janković dobro pokriva poznavanjem filma, i za piščeve greške nalazi stilska rešenja u kojima one mogu da se plasiraju kao prihvatljiv zahvat.
Iako su svi ovi problemi sa Premovićem u centru dosta krupni, Janković i njegov direktor fotografije Igor Šunter s druge strane uglavnom uspevaju da mu budu dobra protivteža. Koristeći se kadar-sekvencama, odličnom crno-belom fotografijom, inventivnim kadriranjem i vrlo lepo odabranim lokacijama, Janković u većem delu uspeva da zamaskira sve nedostatke retorikom art-house filma i Crnog talasa i u smislu vizuelne prerade tog crnotalasovskog materijala, ako izuzmemo najočiglednije poređenje sa MILOŠEM BRANKOVIĆEM, najviše podseća na Kokana Rakonjca, a film u celini evocira uspomenu na odličan rad Siniše Dragina IN FIECARE ZI DUMNEZEU NE SARUTA PE GURA. Sasvim je sigurno da bi sa boljim repro-materijalom, Janković uspeo da izgura još bolji film i na neki način ova partija sa hendikepom samo pokazuje jedan vrlo potentan talenat koji je nažalost zarobljen u kinematografiji koja ne ume da pravilno profliše materijal i ambijent za rad.
Naprosto, reditelj Jankovićevog talenta zarobljen je u produkcionim okolnostima u kojima finansijeri misle da je Premovićev scenario dobar, i dok god bude takva situacija, i rezultati će više biti na nivou velikih obećanja nego velikih dometa. Pa ipak, FLEŠBEK nudi razloge za optimizam uprkos opštoj truleži u kojoj je nastao. Odavno se u našem filmu, recimo, nismo susreli sa rediteljem koji je u toj meri sposoban da prevaziđe ograničenja materijala sa kojim radi.
Nadam se da će FLEŠBEK biti dobro prihvaćen uprkos svojim nedostacima i da će omogućiti Jankoviću da snimi i neki novi film u kome će svoj talenat spojiti sa adekvatnijim materijalom. Uostalom, teško je očekivati da će konkurencija na ovogodišnjim festivalima biti znatno kvalitetnija nego inače, niti da srpska kritika, ako imamo u vidu njene kriterijume može imati ozbiljnije zamerke.
Janković pripada novoj generaciji reditelja koja sada ulazi u kinematografiju i uz Nikolu Ležaića koji je snimio film TILVA ROŠ on će ih reprezentovati ove sezone. Na osnovu njihovih studentskih filmova među kojima su verovatno najpoznatiji radovi Jelene Tvrdišić i Vladimira Mančića bilo je jasno da će doneti nešto novo u našu kinematografiju, jedan svež izraz i poznavanje tehnike koje do sada nije bilo toliko zastupljeno. I Janković je to uprkos svemu pokazao u FLEŠBEKU. U tom smislu, premijera ovog filma je bitan korak za ulazak jedne potpuno nove generacije u naš film.